Op een dinsdag in oktober sluiten de (semi-)profs hun wegseizoen af in het grensdorp Putte (onder Bergen op Zoom). Volgens de traditie starten ze precies op de grens, rijden een paar keer naar het verderop gelegen Kapellen in België en stormen vervolgens na honderdtachtig kilometer met z’n allen weer in Putte op de finish af. Altijd is er een massasprint, de zon, kermis, frietkotten, goktafels, supporters. De laatste wedstrijd van het jaar lijkt het cliché van de Belgische kermiskoers het dichtst te benaderen. Mijn vriend komt al jaren met dezelfde verhalen over deze wedstrijd thuis, dus ik was gewaarschuwd.
Maar ik had zin in koers, dus ging ik dit jaar mee. Ik stond daar best, zo’n vijfhonderd meter voor de finish. De dronken Belgen, het gebulder van de speaker en het psychedelische geloei van de kermis hield ik op veilige afstand. Terwijl ik een mengsel van mentholmassageolie en kokende karakollen opsnoof, zag ik hoe een groepje handtekeningenjagers met hun multomappen op een renner afstormden. Hij nam vandaag afscheid, dit was hun laatste kans. Ik veegde een verkleurd boomblaadje van mijn schouder. Tegenover me leunde een oude vrouw op haar stok en tegen een auto om de koers te kunnen zien. De laatste wedstrijd van het seizoen, het vallende blad, afzwaaiende renners, aftakelende supporters. Opeens zag ik “de laatste koers” op een andere manier. Verre van cliché, maar een verhaal over de vergankelijkheid van het leven.
Ik heb geprobeerd dit verhaal te vertellen in de fotodocumentaire “De laatste koers”.
De laatste koers
van de renner
en van de liefhebber
De laatste koers
van dit seizoen
of van zijn leven
Bekijk de gehele serie ' Sluitingsprijs Putte-Kapellen 2012 ' van Rijan van Leest (3e jaars) via de onderstaande links.
http://www.flickr.com/photos/rvanleest/sets/72157631865776716/
http://rijanvanleest.wordpress.com/2012/10/27/sluitingsprijs-putte-kapellen/