Cootje Versteeg toont vanaf 18 september in Stadsgalerij Breda haar documentaire foto serie over haar inmiddels gestorven vader met dementie.
Zij heeft haar vader fotografisch gevolgd in zijn laatste fases en zal samen met andere kunstenaars het thema 'Dementie' onder de aandacht brengen in deze expositie.
Cootje Versteeg over haar Foto-Project
Motivatie
D.m.v.deze foto's wil ik laten zien dat een markant persoon die midden in het leven heeft gestaan totaal afhankelijk kan worden doordat niet alleen zijn geheugen hem in de steek heeft gelaten maar ook alle cognitieve vermogens weg zijn.
In het kader van de cursus Fotografie Project aan de Nieuwe Veste heb ik mijn vader fotografisch gevolgd tijdens, wat toen al snel bleek, de laatste maanden van zijn leven. Het fotoboek dat hieruit is ontstaan is een document geworden dat ons kan helpen de herinnering aan hem levend te houden.
D.m.v.deze foto's wil ik laten zien dat een markant persoon die midden in het leven heeft gestaan totaal afhankelijk kan worden doordat niet alleen zijn geheugen hem in de steek heeft gelaten maar ook alle cognitieve vermogens weg zijn.
In het kader van de cursus Fotografie Project aan de Nieuwe Veste heb ik mijn vader fotografisch gevolgd tijdens, wat toen al snel bleek, de laatste maanden van zijn leven. Het fotoboek dat hieruit is ontstaan is een document geworden dat ons kan helpen de herinnering aan hem levend te houden.
Mijn beide ouders hadden Alzheimer maar de ziektebeelden waren totaal verschillend.
In de periode dat ze zelfstandig woonden hebben ze in een wankel evenwicht geleefd en hebben ze, zoals achteraf is gebleken, veel voor ons verborgen weten te houden. Door een ziekenhuisopname van mijn moeder heb ik een paar dagen met mijn vader doorgebracht en toen pas ontdekt wat ons was ontgaan!!!
Een opname in het bejaardenhuis, beide op een andere kamer, bracht verwarring en totaal geen herkenning van zijn vrouw, onze moeder met zich mee. Dit heeft geleid tot vreselijk veel verdriet en wanhoop bij mijn moeder.
Na een goed huwelijk dat 60 jaar heeft mogen duren ,....totale vervreemding!!!
Na de verhuizing naar een verpleeghuis leek beetje bij beetje een vorm van herkenning terug te komen. Nadat mijn moeder in april 2011 is overleden hebben wij niet kunnen doorgronden wat dit voor hem heeft betekend. Hij heeft in die periode veel voor het raam gestaan ,te kijken naar, zoals toen gedacht werd, een nieuwbouw project maar ik denk nu dat hij mijn moeder heeft gezocht....
Op momenten was hij blij met contacten, kon hij genieten van bepaalde activiteiten en leek hij tevreden. Langzaam maar zeker was te merken dat zijn belangstelling voor de omgeving afnam en hij steeds afhankelijker werd.Een vragende blik, een enkele opmerking.....tijd en realiteit ontbrak maar steeds vaker sprak hij nog door te zwijgen.....
Beetje bij beetje werd hij stil, stiller was hij moe en leefde hij in zijn eigen wereld!
Beetje bij beetje werd een stukje waardigheid ingeleverd...
Op 23 januari 2012 heeft hij, op 88 jarige leeftijd, de wacht voor morgen aan ons overgedragen.
In de periode dat ze zelfstandig woonden hebben ze in een wankel evenwicht geleefd en hebben ze, zoals achteraf is gebleken, veel voor ons verborgen weten te houden. Door een ziekenhuisopname van mijn moeder heb ik een paar dagen met mijn vader doorgebracht en toen pas ontdekt wat ons was ontgaan!!!
Een opname in het bejaardenhuis, beide op een andere kamer, bracht verwarring en totaal geen herkenning van zijn vrouw, onze moeder met zich mee. Dit heeft geleid tot vreselijk veel verdriet en wanhoop bij mijn moeder.
Na een goed huwelijk dat 60 jaar heeft mogen duren ,....totale vervreemding!!!
Na de verhuizing naar een verpleeghuis leek beetje bij beetje een vorm van herkenning terug te komen. Nadat mijn moeder in april 2011 is overleden hebben wij niet kunnen doorgronden wat dit voor hem heeft betekend. Hij heeft in die periode veel voor het raam gestaan ,te kijken naar, zoals toen gedacht werd, een nieuwbouw project maar ik denk nu dat hij mijn moeder heeft gezocht....
Op momenten was hij blij met contacten, kon hij genieten van bepaalde activiteiten en leek hij tevreden. Langzaam maar zeker was te merken dat zijn belangstelling voor de omgeving afnam en hij steeds afhankelijker werd.Een vragende blik, een enkele opmerking.....tijd en realiteit ontbrak maar steeds vaker sprak hij nog door te zwijgen.....
Beetje bij beetje werd hij stil, stiller was hij moe en leefde hij in zijn eigen wereld!
Beetje bij beetje werd een stukje waardigheid ingeleverd...
Op 23 januari 2012 heeft hij, op 88 jarige leeftijd, de wacht voor morgen aan ons overgedragen.
Kijk voor meer informatie over de expositie op de flyer. Klik op de afbeelding om te flyer te lezen of kijk op: http://www.dementiekunstomniettevergeten.nl