Ballet
“Ik stel me de stad voor als één groot organisme. En wij bewoners bewegen erin als stadsdieren”. Kunstenaar en fotograaf Bas Losekoot (1979) observeert ons gedrag, onze houding en de choreografie die wij samen opvoeren in moderne megasteden. Tijdens dit ballet bij stations, tunnels en straten licht Losekoot het individu uit de forenzenmassa. Anonieme, haastende voorbijgangers bevriest hij in hun gang naar onbekende bestemmingen.
Mysterieus karakter
Losekoots foto’s van dat éne moment van stilstand geeft zijn werk een dramatische lading. Hij tilt zijn personage naar een soort verhoogd realisme. De passant is geen figurant meer, maar een mysterieus karakter in een scenario met een open einde. Welk verhaal schuilt achter een ontwijkende blik? Welke bedoeling achter een gebaar? Losekoot creëert als het ware filmstills van een internationale ensemblecast in een mondiale mozaïek, van Lagos tot Londen en van São Paulo tot Seoul.
Urban Millenium
Bas Losekoot startte zijn fotografieproject ruim tien jaar geleden in New York. Gefascineerd door de grootste golf verstedelijking uit de geschiedenis, wilde hij de dynamiek van het Urban Millenniumonderzoeken. Met de straat en de publieke arena als modern niemandsland, focust hij op onze verborgen privélevens. Zoals een bioloog dierlijk gedrag in een jungle bestudeert, verschuilt Losekoot zich in de massa om ons zo zuiver mogelijk te observeren.
Stadsdieren
Hij zoekt plekken op om ons onopvallend gade te slaan en ons gedrag te voorspellen. Wij stadsdieren lopen ongemerkt langs zijn ‘val’, een subliem geplaatste lichtopstelling voor het juiste shot. Uitgekiend met de perfecte stand van de zon of kunstmatig flitslicht vangt hij de mens in zijn stedelijke omgeving. Losekoots beelden lijken geënsceneerd, maar zijn in feite documentair. Hij kiest lens en timing. Gebruikmakend van een cinematografische beeldtaal, lijken vervreemding en isolatie voelbaar. Maar paradoxaal genoeg ook de energie die een stadsmachine opwekt in de mens.
Samenballing
“Aanvankelijk was ik het meest geïnteresseerd in de culturele verschillen per stad, maar op den duur realiseerde ik me dat we meer met elkaar gemeenschappelijk hebben dan van elkaar verschillen”. Inmiddels heeft hij negen metropolen aangedaan. Losekoots psychologische en sociologische reis voerde naar Hong Kong, Istanbul, Lagos, Londen, Mexico City, Mumbai, New York, São Paulo en Seoul. In de tentoonstelling is een selectie van 42 foto’s te zien die Losekoots visie samenbalt.
Ontdekkingsreis
De kijker gaat zelf op ontdekkingsreis, zonder exact te weten welke megastad die bezoekt. Door een thematische maar ook intuïtieve ‘montage’ van beelden in de zaal ontstaat een vorm van straatbeleving, met ritme, patronen en zichtlijnen. Maar ook met verrassingen die je in de stad tegenkomt. Hoe ontmoet de bezoeker de ander? Kijken we elkaar aan? Of kijken we weg? Of gaan we als moderne stadsdieren een nieuwe vorm van interactie aan?
Dichter-schrijver Ilja Leonard Pfeijffer schreef het essay Metropolen voor het bijbehorende tenstoonstellingsboek. ‘Een metropool is een kakofonie aan verhalen, het meest fascinerende drama ooit geschreven, waaraan nimmer een einde zal komen’. En ‘Als symbool en ultieme verwezenlijking van al onze kwaliteiten en zwaktes is de metropool onze habitat. Nergens zijn we meer mens dan onder mensen. Wie iets van ons wil begrijpen, moet onze gezichten lezen in deze helse hemel en hemelse hel die wij voor onszelf hebben gecreëerd.’ Uitgever Lecturis.